Ik had nog nooit van saxofonist Dave Wilson gehoord tot deze cd in mijn brievenbus viel en ik blij verrast was met de inhoud. Dave Wilson (Bronxville, NY, 1955) speelt tenor-, alt-, sopraansax, klarinet en fluit, hij is ook componist, arrangeur, bandleider en onderwijzer. Hij begon ooit op de klarinet maar nadat hij luisterde naar Live at the Village Vanguard van John Coltrane switchte hij naar de saxofoon, hij viel voor de lyrische en emotionele kwaliteiten van Coltrane. Zijn interesse in improvisatie en de liefde voor Coltrane’s muziek brachten hem onontkoombaar op het pad om een jazzmuzikant te worden. Hij studeerde de saxofoon met veel top jazz muzikanten waaronder Dave Liebman, Joe Lovano en Bill Barron.

Wilson is een moderne jazz muzikant maar hij speelde ook in bands met compleet andere stijlen zoals de Happy Wanderers Band die authentieke Duitse muziek speelde en The Rampart Street Ramblers die de traditionele New Orleans traditie overeind hielden, maar hij had ook het Free Jazz Explorations Project waarmee hij avant-garde jazz speelt met de nadruk op improvisatie. Maar zijn voornaamste activiteiten liggen bij zijn quartet, trio en duo.

Dit is het 7de album van Wilson die is opgegroeid met de bop en beïnvloed door zowel Dexter Gordon en vooral John Coltrane, “Stretching Supreme” kwam eigenlijk toevallig tot stand, de opnamen stammen uit 2017 in Chris’ Jazz Café in Philadelphia en waren niet bedoeld om uitgebracht te worden maar ze waren opgenomen via de PA op twee sporen en Wilson besloot ze uit te brengen, gelukkig maar voor de toekomstige luisteraars. Er is geen sprake van bewerkingen of overdubs, de opnamen presenteren het volle opwindende geluid zoals het live klonk en dat klinkt uitstekend, een wereld van verschil met de bewierookte opnamen van Coltrane’s Love Supreme live In Seattle zoals die onlangs zijn uitgebracht, die klinken naar niks. Love Supreme, de titel is gevallen, het meesterwerk van Coltrane, daar draait het om in dit album, weinigen hebben het gewaagd dit nummer op te nemen, Wynton Marsalis beet zijn tanden erop stuk met het Lincoln Jazz Center Jazz Orchestra. Dave Wilson daarentegen slaagt erin om het beroemde nummer volstrekt integer en met veel inlevingsvermogen neer te zetten zonder dat er sprake is van een klakkeloze kopie, Dave behoudt zijn eigen volle sound maar hij weet met zijn liefde voor de muziek van Coltrane zich het nummer volstrekt eigen te maken, hulde ! De bezetting op dit album bestaat uit Dave Wison op tenor- en sopraansax, Kim Reese op piano, Tony Marino op contrabas en Alex Ritz op drums op de Coltrane nummers.

Het album begint met de eerste twee delen van A Love Supreme : Acknowledgement en Resolution dat hij in drieën deelt , Intro to part 1: Acknowledgement, part 1: Acknowledgement en part 2 : Resolution. Pursuance en Psalm uit het origineel zijn hier weggelaten. De versie van Wilson klinkt minder spiritueel maar daardoor vreemd genoeg ook vrijer en mede door zijn vollere geluid dan Coltrane klinkt dit heel aangenaam zonder de status van het origineel te bedreigen maar dat zal nooit lukken en niemand zal dat beogen. Er staan nog twee stukken van Coltrane op het album: “Dear Lord” van het album Transition dat een overgang was van zijn klassieke quartet naar zijn experimentele werk uit zijn laatste jaren, het is een fraaie ballad die ook te vinden is op de Gentle side of Coltrane. Ook de uitvoering van Wilson is een fraaie romantische ballad met bijzonder fraai pianospel van Kirk Reese, ook bassist Tony Marino excelleert hier met kristal heldere noten, heel fraai.

Een van mijn favoriete Coltrane nummers “Naima”, een bijnaam voor zijn eerste vrouw, een nummer vol liefde en dat laat Wilson terdege horen in zijn versie met een “latin touch”. Er staan twee nummers op van een ander optreden in Chris’ Jazz Café uit 2018 die niets van doen hebben met Coltrane, “On the Prairie” van Wilson zelf en het bekende “Days of wine and roses” van Henri Mancini en Johnny Mercer. Beide zouden uitkomen op het album “One Night at Chris”. Op deze opnamen is Dan Monaghan te horen op drums. Wilson’s eigen compositie waarop hij sopraansax speelt is een bijzonder knap in elkaar gestoken muzikaal verhaal dat absoluut niet detoneert te midden van Coltrane’s nummers. Ook met het bekende “Days of wine and roses” weet hij wonderwel weg, vaak wordt dit nummer gespeeld in een zoete fondant versie waar je tandvlees van optrekt, dat is hier geenszins het geval, Wilson houdt het tempo erin en gooit alle zoetigheid overboord. Zoals eerder gezegd een echte verrassing dit album dat mijn nieuwsgierigheid naar meer werk van Dan Wilson heeft aangewakkerd.

Jan van Leersum